Joris redde het leven van Peter

‘Iedereen in Amsterdam moet kunnen reanimeren’

Joris (27) is fysiotherapeut bij OLVG. Als hij op zijn vrije dag aan zijn motor aan het sleutelen is, hoort hij plotseling om hulp roepen. ‘Toen ik bij de auto van Peter kwam, wist ik dat het mis was.’

Een artikel voor OLVG.

Toevallig is Joris thuis die dinsdag. Als hij met zijn buurman Klaas op zoek gaat naar een krik in een schuur van de gemeenschappelijke parkeergarage, hoort hij in de verte wat geluiden. ‘Eerst deed ik nog niks. Maar opeens

hoorde ik tussen die geluiden ‘help’. Toen begon ik te rennen. En terwijl ik rende, voelde ik ineens die loodzware krik nog in mijn hand. Ik smeet dat ding weg en rende door.’

Tussen de auto’s verderop staat een vrouw in paniek te zwaaien en te huilen. Als Joris bij haar auto komt, ziet hij haar man bewusteloos achter het stuur zitten. ‘Hij ademde niet meer. Ik dacht: hij is dood. Dus ik tilde hem half uit die auto, loodzwaar voelde dat, en legde hem op de grond. Ondertussen riep ik tegen Klaas: “Bel 1-1-2 en zeg dat het om een reanimatie gaat”!’

Beademen

Klaas belt en loopt naar het automatische hek van de parkeergarage. Hij opent het en

blijft daar, zodat de ambulance er straks meteen in kan. Joris begint met reanimeren.

Dertig borstcompressies en dan beademen, gelukkig is hij getraind. ‘Ik bleef rustig, was geen moment zenuwachtig. Maar de vrouw van Peter was verschrikkelijk overstuur. Dus ben ik ben ondertussen op haar gaan inpraten.’

Na een paar minuten komt er een man helpen, die haar meeneemt. Dan is Joris lang alleen. ‘Na een minuut of tien raakte ik wel een beetje in paniek. Ik riep: ‘Kom op nou Peter! Nu moest er wel echt iemand komen.’ Na 15 minuten komt de brandweer, die Peter aan de AED (Automatische Externe Defibrillator) legt.

Dan arriveren ook de politie en twee ambulances. ‘Toen de verpleegkundigen hem aan een monitor en infuus hadden gelegd, kwam Peter langzaam bij. Ik ben niet snel geraakt, maar toen ik dat zag, zakte ik door mijn benen en kreeg tranen in mijn ogen. Ze legden hem op een brancard en namen hem mee. Terwijl de ambulance wegreed merkte ik pas dat de hele buurt was uitgelopen. Toen ben ik meteen naar Klaas gegaan, heb hem beetgepakt en gezegd: “Man, dit hebben wij sámen gedaan”!’

Peter werd binnengebracht bij OLVG. Op donderdag gaat Joris bij Peter langs, die nog

op de afdeling Hartbewaking ligt. Zijn vrouw is er ook bij. ‘Peter was erg emotioneel,

vond het heel bijzonder dat hij mij zag. Hij had wel erg last van zijn borst en hoofd. Dat

snap ik wel, ik weeg honderd kilo! Maar dat maakte niet uit. Hij had het overleefd. Het

was een bijzonder moment.’

Zes weken later komt Peter op de afdeling Hartrevalidatie, waar Joris werkt. Als Peter

Joris ziet, omhelst hij hem en roept: ‘Dit is mijn held!’ Joris blijft bescheiden: ‘Dat hoefde nou ook weer niet, haha! Maar het was wel lief. Ik heb Peter op onze afdeling helemaal zien opbloeien. Dan zie je hoeveel waarde zo’n hartrevalidatietraject heeft. Peter zei: “Ik heb een tweede kans gekregen”.’

Af en toe komt Joris Peter tegen. Ze hebben nog een leuk contact als buren. Joris kijkt

met een goed gevoel terug op de reanimatie: ‘Ik ben trots, omdat het is gelukt. En ja, het was heftig. Ik heb het verhaal wel honderd keer aan mijn moeder en mijn vriendin

verteld. Ik moest het kwijt. Maar ik zou tegen iedereen willen zeggen: doe ook een

reanimatiecursus. Je redt er wel een léven mee. Wat is dan belangrijker?’

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.